Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/334

z nią Szymon. Stali jak skamieniali na wieść o nieszczęściu.
 Pan Seweryn pod piecem stanął i milczał.
 Szymon pobiegł obejrzeć szkodę.
 Po chwili wrócił, blady także i drżący.
 — Cóż, koniec, ruina! — burknął Sokolnicki.
 — Zkądże wiedzieć można, zanim przybędą kotlarze i mechanicy? Ale te żydy.. Ach! Nie wytrzymałem. Zdaje mi się, żem zabił Altera!
 — Bój się Boga! Zgubiłeś siebie i mnie!
 — Niech-ta! Pójdę w Sybir, ale on się nie będzie naigrawał więcéj z naszéj niedoli!
 — Gdzież to było? Przy ludziach?
 — Nie, wlazł do sieni. Bóg widzi, żem cierpiał nad możność. Tam go powaliłem wreszcie!
 Pan Seweryn poszedł do sieni i odetchnął z ulgą: Altera nie było.
 — Pociesz się, żyje! Będzie cię daléj kąsał a moją krew pił! — mruknął ponuro.
 — No, drogo mnie to będzie kosztowało! Ale mniejsza. Nie pokaże się dzisiaj. I to wygrana!...
 — Ale jutro, ale daléj! — szepnął zgnębiony Sokolnicki. — Niema co się łudzić. Zginąłem! Gorzelnia trzymała mnie trochę nad wodą: teraz utonę.
 — Trzeba ją ratować.
 — Czém?
 — Ano! — zamyślił się Szymon. — Mam trochę