Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/340

jeszczem nie znał. Tydzień na czczo! Teraz kroku nie mogę uczynić. Słabo!
 — Zkądeś? Odwiozę cię do domu.
 — Ja nie mam domu.
 — Tyś Liszka?
 — A ja! — odparł człowiek. — Możesz zarobić na mnie sto rubli. Jak kłodę odwieziesz. Nie mam mocy nawet ciebie zarznąć!
 — A zarżnąłbyś, gdyby moc?
 — Każdemu życie miłe, a mnie jeszcze więcéj, bo mnie drogo kosztuje. Ot i przyszedł koniec. Zdechnę!
 Zwinął się jak robak i zębami zgrzytnął.
 — Jaż cię nie odwiozę, nie, za nic! — zawołał Łabędzki, wzdrygając się ze zgrozy.
 Człowiek ponuro, nieufnie ku niemu spojrzał, ale milczał.
 — Zkąd-eś tu się wziął? Dlaczegoś głodny? Przecież chłopi cię przechowywali dotychczas?
 — Póki stu rubli nie ogłosili po gminach. Wtedy ja sam poszedłem w lasy, bom nie chciał zginąć, jak baran lub cielę związane. A tu i obławę zrobili na mnie. Nie można było z lasu wyjść. Ot i tydzień przeszedł. Ludzie kutyę jedli, a ja mech jadł. Ty kto taki? — spytał nagle.
 — Ja Łabędzki z Sokołowa.
 — Aha, co cię spalili! Aha! Ty Łabędzki i ty