Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/341

mnie uratował! Żebyś ty wiedział, kto ja, to-byś nie ruszył.
 I zaśmiał się dziko.
 — Domyśliłem się ktoś ty, po téj bliźnie na policzku.
 — Aha! Znasz Wilczycę! To po jéj zębach znak. Zasadziła ona mnie głęboko; nizko ja ją położę!
 — A ot nie! — rzekł stanowczo Łabędzki.
 — Czemu?
 — Za mój chleb, co ci życie wrócił, ty jéj nie tkniesz.
 — Oho! Ja po to wrócił! A wiesz ty, zkąd? a wiesz ty, jakiemi drogami? Ho, ho?
 — No, ja ciebie teraz z sobą wezmę! Przede mną długa droga i śpieszno mi. Gdzież ciebie, nieszczęsny, zostawić, aż siły odzyszczesz?
 Liszka się zamyślił.
 — Czy ty naprawdę mnie na zgubę nie dasz?
 — Nie. Wolę mieć grzech przed ludźmi, niż grzech przed Bogiem. A on mnie sędzią nie uczynił, a dusza twoja nie moja! Tobie trzeba się kajać i pokutować, może długie lata. Przeto ratować cię muszę.
 Liszka coś zamruczał i rzekł:
 — Jeśli to prawda, to mnie od siebie nie puszczaj. Gdzie jedziesz?
 — Do kolei.
 — A gdzież furman twój?