Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/343

i czekaj na mnie Za godzinę wrócę. Tylko nie śpij.
 Liszka wziął cugle do rąk, zawstydzony.
 „Co zrobię, jak mi konia ukradnie i czmychnie” — pomyślai Szymon, odchodząc, i chciał wrócić, ale się rozmyśli! i poszedł daléj.
 Po godzinie, wedle obietnicy, wrócił. Koń był na miejscu, w saniach szczególny furman.
 — Ty się nie spodziewał mnie tu zastać?
 — Byłem tego pewny i nawet dostałem dla ciebie siermięgę i chłopską czapkę. Masz!
 Liszka odział się, coś mrucząc, i ruszyli daléj.
 Po chwili zbieg się odezwał:
 — Ty jednak dziwny człowiek! Po co ty mnie ratujesz?
 — Jużem ci mówił. A zresztą niczyjéj zguby nie pragnę, ani twojéj.
 — Głupiś! mnie żeby kto dziesięć rubli dał, tobym cię zarznął, a ty stoma gardzisz!
 — Nie łżyj! I ty mnie nie zarzniesz teraz za żadne pieniądze.
 — Nu, nie próbuj! — rzucił zuchwale Liszka.
 — Kto inny może spróbuje! Zobaczymy. Moje życie na włosku, ale twojéj ręki się nie boję!
 — To ty myślisz, że ja dobry człowiek! Nie widziałeś mnie przy robocie.
 — Wiem, że cię Onyśko karmi, a Alter często przechowuje. Toć wrogi moje!