Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/344

 — Prawda, i nie boisz się?
 — Nie. Umrzeć raz trzeba. Lepiéj prędko, niż gnić w pościeli.
 — Zuch z ciebie. Żeby ty nie był głupi zaprzedaniec, byłby z ciebie kompan sławny!
 — Aha, znaczy, że zbójca znakomity! — zaśmiał się Szymon na tę dziwną pochwałę. — To się mylisz: nie byłby ze mnie zbój, bo słabego-bym na rękach nosił, a nie gnębił.
 — Słaby dla silnego jest jak kiełb’ dla szczupaka.
 — Czy tobie to kiełb’ mówił?
 — Ot, poczynacie gadać, jak z książki! Dajcie raczéj jeszcze jeść i pić.
 — Weź torbę i wypróżnij do dna. Wkrótce już będziemy na miejscu. Wiesz co masz robić?
 — Jeszcze i ciebie nauczę!
 Liszka zjadł, co było, wysączył resztę wódki, potem odział się w siermięgę, wziął lejce, rozejrzał się i gwizdnął na konia.
 — Za godzinę będziemy na stacyi — rzekł.
 Szymon spojrzał na zegarek.
 — Poganiaj ostro, bo mogę się spóźnić.
 Szczególny woźnica rozkaz spełnił. Słońce właśnie wschodziło, czerwone, mroźne. Zdaleka już usłyszeli gwizd nadchodzącego pociągu. Koń dobywał resztki sił; wpadli na stacyę, gdy rozległ się pierwszy dzwonek. Szymon skoczył po bilet, potem do wago-