Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/347

 — Widziałeś swoją Teklę?
 — Widziałem. Ho, ho, żeby nie ona, Wilczycę-bym dawno zadławił! Dziewka z nią sypia.
 — Śliczna dziewka i dobra.
 — Aha! Gadają, że wy ze sobą się miłujecie.
 — Ot bajki!
 — Mnie wszystko jedno. Co dziewka znaczy? Nie ty ją weźmiesz, to inny. Brzydzę się chaty, bo ino w niéj płodzą się tarakany i babskie swary.
 — Długoś był w robotach?
 — Niedługo, pięć lat. Potem uciekłem, złapali. Byłem znowu trzy lata, znowu uciekłem. Teraz już nie złapią żywcem.
 — Toś dziesięć lat wędrował?
 — A cóż! Myślisz, żem jechał koleją? Oho! I tak prędko przyszedłem.
 — A tuś już dawno?
 — Na wiosnę będzie dwa lata.
 — I ledwie teraz słuch się o tobie rozszedł?
 — A cóż! Ja ta nie chciwy rozgłosu! — roześmiał się cynicznie. — Żeby nie Semen Ryży ze Sobot, to-by dotąd cicho było! Nu, ten mi zapłacił.
 — To tyś ich spalił?
 — A ja! Jakże, nie warto było? Mścił się na koszulę, com z płotu wziął. Jedna koszula, bom żadnéj nie miał. Takie to gałgany!
 — I cała wieś z dymem poszła...