Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/348

 — Albom im kazał tak gęsto się budować?
 Szymon umilkł.
 — Coś się zmarkocił? — zagadnął Liszka.
 — Żałuję, żem cię uratował. Nie warteś życia. To ty myślisz, że i mnie spalili słusznie? Możeś dopomagał do tego?
 — Nie. Przy tem nie byłem, boś mi nie zawinił, a i korzyści nie było. To nie interes dla mnie; są lepsze.
 — Otóż i rozstaje do Omelnéj. Idźże sobie! — rzekł Szymon ze wstrętem.
 — Rozzłościłeś się na mnie? Nu, innemu, za takie fochy, tobym szczęki porozbijał. Ty jedź w spokoju!
 Liszka wysiadł. Noc była księżycowa, mroźna; zdaleka mrugały okienka chat. Zbiegł się rozejrzał, dobył z sanek wypchany worek, zarzucił go sobie na plecy.
 — Do ludzi nie péjdę: mam co jeść na parę tygodni! — rzekł. — Nu, dziękuję ci za ratunek. Wiem, że pieniędzy nie weźmiesz: nic nie szkodzi, zapamiętam ciebie!
 I poszedł w stronę lasów, gwiżdżąc.
 — Pamiętaj Wilczycy nie tknąć! — zawołał za nim Szymon.
 Nie było odpowiedzi...
 Rano stanął Szymon w Sokołowie i zastał pana