Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/349

Seweryna przy rozwalonym budynku, który poczynano już na nowo kryć.
 Ucieszył się z postępu roboty, ale się przeraził wyglądem Sokolnickiego.
 Miał wyraz ponuréj zaciętości na twarzy, wychudł, sczerniał, nie odzywał się prawie.
 — Był pan w Głchokiem? — spytał Szymon, gdy się rozmówili o interesie.
 Sokolnicki się żachnął.
 — A ja tam po co? Może żebrać!
 — Co to ma do żebraniny? Obiecał pan bytność: wypada obietnicy dotrzymać. Pęknięty kocieł to nie jest wymówka. Oczekują tam wizyty. Po co mają pana posądzać o brak form i dobrego wychowania lub o tchórzostwo — dodał z naciskiem. — Ja tu pana teraz zastąpię, a pan to odbędzie. To obowiązek.
 Sokolnicki z głową w dłoniach medytował długi czas, wreszcie zamruczał:
 — To obowiązek. Prawda! Trzeba odbyć!
 Ale miał, mówiąc to, taki wyraz, że Szymon żałował, iż sprawę zagaił.
 „Zrobi jakieś szaleństwo!” — pomyślał.
 Nazajutrz mróz się iskrzył na lasach śniegiem okrytych, gdy pan Seweryn jechał do Głębokiego.
 „Jaka śmierć, jakie zimno!” — myślał, patrząc smutno po ziemi i niebie.
 Gdy przyjechał, przyjął go sam Zagrodzki.