Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/352

 — Ma tatko pasztet na jutro! — rzekła wesoło i wnet, zupełnie swobodnie, podała dłoń Sokolnickiemu, uścisnęła jego prawicę po koleżeńsku i dodała:
 — Czy to wigilia Nowego Roku? Ładnie pan dotrzymuje obietnic! Cóż tam! Kocieł pękł?
 — A pękł — odparł pan Seweryn, mimowoli pokrzepiony tym energicznym tonem. — We czwartek przyjdzie nowy.
 — To dobrze! Była tu onegdaj panna Barbara, tak stroskana wypadkiem, że aż mnie przeraziła.
 — Oto masz przyjemności gospodarstwa! — rzekł Zagrodzki.
 — Albo to po innych fabrykach nie pękają kotły? Muszą być niepowodzenia w każdym zawodzie. Et, co tam! Brać je za bary, za gardło, i dławić, byłe się nie lękać i nie ustępować.
 — I gadaj tu z młodością, stare doświadczenie — machnął ręką Zagrodzki.
 — I gadaj tu z tchórzostwem, siło! — odparła, wychodząc z pokoju.
 Po chwili wróciła już przebrana i kazała podawać obiad.
 Usiadła potem obok Sokolnickiego i spytała:
 — Dużą pan ma stratę?
 — Sześć tysięcy rubli.
 Skrzywiła się.
 — I pożyczył pan to?
 — Zapewne! — odparł, podnosząc na nią oczy