Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/353

i czując, że powinien być szczerym zupełnie. — Kapitału nie mam, majątek do wysokości wartości obciążony. Muszę pamiętać, że lada dzień będę bankrutem.
 — Musi pan pamiętać, żeby się utrzymać — poprawiła zupełnie seryo. — Przecie pan stanął przeciw panu Iliniczowi.
 — Tak, bo on nie miał prawa czynić tak ważnego kroku bez porady i zgody żony.
 — A pan nie ma nikogo pytać się o radę i zgodę?
 — Nie! — odparł lakonicznie.
 Poruszyła brwiami z niezadowoleniem.
 — Jak to? Więc nawet nie poradzi się pan pana Łabędzkiego? Wątpię, czy on-by to pochwalił.
 — Ach, on! to idealista!
 — Nie; on jest uczony z zawodu i widzi przyszłość dla Sokołowa w gałęziach dotąd nie eksploatowanych.
 — A które takiemi pozostać muszą dla braku kapitału. To są mrzonki w takich warunkach.
 W téj chwili odwołano Zagrodzkiego do kancelaryi, a Nika rzekła:
 — Nie podoba mi się pan dzisiaj zupełnie. Czy pan tak często zapada na hypochondryę?
 — Jeśli to jest hypochondrya, to jest mój stan normalny.
 — Więc się pan czuje i teraz nieszczęśliwym?
 — Bardziéj, niż kiedykolwiek.
 — Dlaczego?