Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/361

 — Nie chcę, nie mogę — bąknął.
 — Źle pan czyni. Rola — to jest warsztat dla dwojga.
 — Kuc pod gankiem! — poczęła wołać Nika.
 Wyszli tedy, i rozmowa się przerwała. Nie rad temu był Zagrodzki, bo resztę wieczora był gderliwy i markotny i, ledwie gościa odprowadził do snu, poszedł do córki.
 Na-pół rozebrana i na-pół senna, zapamiętale czyściła strzelbę.
 — Mogłabyś to powierzyć strzelcowi — rzekł gderliwie.
 — Mógłby ojciec ten ton zostawić mamie — odparła.
 — Bom zirytowany! Mnie się zdaje, że tyś się zajęła tym chłopakiem, a on o ciebie wcale nie dba.
 — Ojcu się to dopiero zdaje? a ja tego jestem pewna — odpowiedziała, nie przestając wycierać irchą luf.
 — Jakto? że ty się w nim zakochałaś? Więc potoś mnie tu wlokła? Gdyby to matka wiedziała!
 — Nie pójdę do niéj z wyznaniem, bo on mnie nie chce — rzekła spokojnie Nika.
 — Co ty bredzisz? Zkąd wiesz o tém?
 — Bom go pytała.
 — Ty? jego? Niko!