Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/371

 — Trzeba mówić, trzeba trzeźwo się obrachować. Czyś ty liczyła, czém opłacisz procenty i ciężary?
 Zamiast odpowiedzi, spojrzała na niego żałośnie.
 — Ale jakże tego odstąpić? Życie się w to włożyło, myśl, uczucie, pot krwawy, łzy. I darować to wszystko, i rzucić, i odejść! To niemożebne! Pomyśl tylko, jakie to straszne.
 — To śmierć! — mruknął. — Tobie może jeszcze nie przeczytano wyroku; mnie już.
 — Jakto? — zawołała przerażona.
 — Tak. Wypowiedział mi pożyczkę Burakowski, podał do sądu moje weksle Alter z Jeziora, zażądała spłaty Okęcka. Na Święty Jan mam spłacić 18,000 rubli. To wyrok śmierci na Sokołów.
 Mimowolnym ruchem zgrozy zakryła sobie oczy.
 On mówił daléj zmęczonym, tępym głosem:
 — Gorzelnia zrobiła straty na sześć tysięcy, teraz zaraza wymiata obory, na polu pusto, rata bankowa zapłacona kredytem, który lada dzień trzeba zwrócić. Tu niema co się łudzić: muszę ustąpić. Pracowałem do ostatka uczciwie; nie mogę więcéj dłużéj.
 — O Sewer! — szepnęła. — Nie upadaj na duchu. Możesz znaleźć kredyt na te spłaty. Łabędzki coś obmyśli.
 — Nie! Już i on milczy, i sczerniał z troski Cierpimy obaj; niema wyjścia.
 — A gdybyś się udał do stryja?