Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/373

sób, że go w téj kwestyi nigdy nie śmiała pytać. Omyliła się wtedy widocznie.
 — Dziwię się, że Nika dotąd u nas nie była — rzekła.
 — Zapomniała o nas zapewne.
 — W to nie wierzę i spodziewam się jéj lada dzień.
 Sokolnicki nic nie odparł, tylko nieznacznie spojrzał na drogę — het, ku lasom, i psa swego pogłaskał.
 — Mnie dzisiaj z domu Józia wyprawiła i kazała wrócić o północy. Miała przytém tajemniczą minę.
 — Pewnie wykryła złodziejstwo i chce, byś ich sam przyłapał. O Szumlańskim źle mówią. Zkąd on bierze posagi dla córek?
 Sokolnicki ramionami ruszył.
 — Niby zkąd u nas ma być poszanowanie cudzéj własności? Toż nikt przykładu nie daje. Czy Szymon nie był u ciebie w tych dniach?
 — Onegdaj bawił cały wieczór i opowiadał cuda o swéj szlachcie z Dubinek.
 — Ciągle tam teraz przesiaduje, i zdaje mi się, że to się skończy małżeństwem.
 — Małżeństwem! — powtórzyła zdumiona.
 — Z czarną Antolką, siostrą Hipolita. Pamiętasz ją na weselu, gdzieśmy to obchodzili zgodę z panami braćmi?
 — Pamiętam. Ładna dziewczyna, ale czyżby