Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/376

nie. Czy ci nie żal swego życia i tych lat męki i pracy, coś włożył?
 — Żal mi było matki, a przecie umarła — odparł. — Żal mój bezsilny jest i płonny. Co z niego!
 Machnął ręką i rzekł, by rozmowę zmienić:
 — Otóż i pan Baha tu zmierza, by ciebie zluzować. Nie macie dozorcy?
 — Nie. Obchodzimy się tymczasowo. Tak ciężko płacić!
 Pan Baha szedł od dworu, podzwaniając kluczami i na powitanie — zawołał do pana Seweryna:
 — Pan to ma szczęście do panny Zagrodzkiéj.
 Sokolnicki drgnął.
 — Co? Przyjechała! — zawołał, blednąc.
 — Jeszcze nie, chociaż państwo zawsze się tu spotykają. Ale tymczasem jest tylko ztamtąd strzelec z listem do panny Barbary. Nie chciał mi listu powierzyć.
 Basia zarumieniła się z radości.
 — Chodźmy! — zawołała, ruszając ku domowi.
 Pan Seweryn powlókł się za nią opieszale.
 — Mówiłam ci, że pamięta. Tylko się dziwię, że sama nie przyjechała.
 Sokolnicki milczał.
 Spotkali strzelca w bramie. Błotem był obryzgany, a koń jego zmordowany doszczętnie. Podał na czapce list.
 — Państwo dawno przyjechali? — spytała Basia.