Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/379

 — Konie żyją? — spytał.
 — Żyją. Wszystko spokojnie. Mógłbyś i ty jechać do Głębokiego.
 — A dajcie mi święty spokój! — burknął, wychodząc do stajen.
 Po godzinie Basia ruszyła daléj. Pan Seweryn eskortował ją czas jakiś, wreszcie u jakiegoś rozstaju zatrzymał się.
 — No, do widzenia! — rzekł, udając wesołość. — Skręcę tu do Dubinek, by złapać Szymona na gruchaniu.
 — Jeśli o ciebie spytają, powiem, że złożysz wizytę.
 — Nie spytają, i ja tam nie będę! — odparł, skręcając w las.
 Pozostał sam na leśnéj drożynie i, pewny, że go nikt nie podpatrzy, puścił cugle koniowi i szepnął:
 — Mój Boże, żeby mi wszystkie te niedole, oprócz jednéj!
 Głowę zwiesił na piersi i bił się z czarnemi myślami. Tak ciężko nie było mu nigdy jeszcze na duszy.
 Koń, nie kierowany, szedł i szedł stępa po mchu i miękkiéj ziemi bez szelestu prawie, i pan Seweryn nie uważał, gdzie jedzie.
 Dopiéro jakaś gałąź, co mu strąciła czapkę, zbudziła go z rozmyślań. Rozejrzał się i ujrzał przed sobą polanę, a, niéj chatę gajowego.