Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/387

to może wytrzyma. Poczęło mu przybywać otuchy, chęci do pracy, siły do cierpienia, wiary w przyszłość.
 Nagle drgnął. U krzyża przy zawrocie do domu podniosła się jakaś postać.
 — Kto to? — spytał.
 — To ja! — odparł szeptem głos Iliniczowéj. — Czekam na ciebie godzinę. Śpiesz się, jedź prosto przez pole, po za odrynę, gdzie złożone kartofle nasienne.
 Pan Seweryn daléj nie pytał; konia skręcił, w parę minut obleciał budynki i ogrody.
 W odrynie było światło i u drzwi tylnych stały dwie fury ładowne.
 Krew uderzyła mu do głowy. Zeskoczył z konia i, porywając kołek z płotu, wskoczył do wnętrza.
 Ekonom Szumlański świecił latarnią; dwóch chłopów, żyd i młynarz sypali do worków kartofle nasienne.
 Wtedy wściekłość opanowała pana Seweryna bez pamięci począł młócić kołem po tych zbójcach, wykarmianych jego chlebem, opłacanych ciężko zdobytemi pieniędzmi.
 Szumlański jęknął i upadł, latarnia zgasła, żyd rzucił się w bok; w ciemności rozległo się jeszcze kilka razów i przekleństw, i pan Seweryn wyskoczył do fur, odtrącając żyda, który już klacz wyprzęgał.
 Wtedy młynarz rzucił się na niego do gardła.