Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/395

 Pan Seweryn osiwiał na skroniach, wzrok miał często nieprzytomny, prawie się nie odzywał; nawet Szymon sposępniał, przestał bywać w Dubinkach, tylko się włóczył po świecie, szukając kredytu, wymyślając sposoby ratunku i wyjścia.
 Tak mijały tygodnie, do fatalnego terminu pozostało zaledwie dni dwadzieścia.
 Pewnego dnia, na ulicy, w miasteczku spotkał pan Seweryn Ilinicza. Obadwaj weszli do kassy rządowéj i wobec ścisku musieli czekać na swoją kolej.
 — Cóż porabiasz? — spytał Ilinicz.
 — Tutaj? Płacę akcyzę miesięczną.
 — Jakże tam u ciebie? Źle podobno.
 Wobec złośliwego tonu pan Seweryn zmógł skargę.
 — Jak u wszystkich — odparł.
 — Myślę, że pani Józefa rychło zostanie bez dachu. Powiedz jéj, że może do mnie wrócić. Mój młyn za tydzień puszczam w ruch. Zboże sprowadzam barkami, bo wy i na chleb będziecie u mnie kupowali.
 — Być może — mruknął pan Seweryn.
 — Jeśli będziecie mieli za co! — zaśmiał się Ilinicz.
 — Ano, pewnie żebrać nie pójdziemy!
 — Proszę cię — zagaił znowu Ilinicz — czy wypłacisz Burakowskiego? On tych pieniędzy terminowo potrzebuje do spółki ze mną.
 — Ach tak? Więc na to wymawia kapitał! Ano,