Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/397

czepił, a on, ledwie dostał kwit, wyleciał na ulicę do zajazdu, kazał konie zaprzęgać i uciekł z miasteczka.
 Na drodze opadł go wstręt go powrotu do domu, strach przed myślami.
 — Do Horodyszcza! — zawołał do woźnicy.
 Nie widział Basi od owéj rozmowy na wygonie, ale jéj jednéj nie bał się w téj chwili.
 Dzień był śliczny, czerwcowy, stary dwór uroczo wyglądał w masie zieleni; przez otwarte okna gabinetu Oyrzanowskiego bił zapach pól i łąk.
 U okna tego ujrzał Sokolnicki jasną głowę Basi i śniadą twarz Szymona, rozmawiających półgłosem gdy Oyrzanowski przewracał jakieś papiery.
 Basia powitała go uśmiechem bez żadnéj urazy.
 Usiadł przy nich i milczał.
 Po chwili podniósł oczy na Szymona.
 — Byłeś u Dawida?
 — Byłem... bez skutku! — odparł głucho.
 — I cóż teraz?
 Szymon powstał, głowę oburącz ścisnął; chwilę stał tak, zamyślony ponuro.
 — Teraz próbuję ostatniego... z rozpaczy. A potém... sam nie wiem... pójdę, gdzie oczy poniosą, byle na to nie patrzéć! Mój Boże, tyle pieniędzy leży bez użytku na świecie, a my musimy ginąć! Człowiekowi krwią oczy zachodzą, głowa pęka... i nic, i nic!
 — Spotkałem Ilinicza — rzekł ponuro pan Seweryn. — Ma kupca na Sokołów.