Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/398

 Szymon drgnął.
 — Jeszcze mamy dwadzieścia dni — stęknął Szymon.
 — Tak, a potém licytacya.
 — I pan się zaangażował z nim? — spytał bez tchu Szymon.
 — Nie, nie mogłem! — szepnął Sokolnicki.
 Basia bez słowa objęła go za głowę i pocałowała w czoło, a Szymon za czapkę wziął i rzekł:
 — Niech pan poczeka choć do jutra, chociaż do mego powrotu.
 — Gdzież lecisz? Oszalałeś!
 — Można oszaleć w takiéj nędzy! — odparł, żegnając się śpiesznie.
 — I co mu się jeszcze roi! — ruszył ramionami Sokolnicki. — Nie wiesz, gdzie jedzie?
 — Nie wiem! — odparła Basia. — Ale wiem, gdzie-byś mógł dostać kredyt.
 — Gdzie?
 U Zagrodzkiego.
 — Za nic! — żachnął się. — Niech trzyma pieniądze dla zięcia.
 — Dla jakiego zięcia?
 — Dla Woyny! Przecie panna Zagrodzka idzie za mąż...
 — Pierwszy raz słyszę. To plotka! Nika wyjechała na wyścigi do Warszawy.
 — Więc cóż to ma do tego?