Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/399

 — To, że za Woynę nie pójdzie z pewnością!
 Pan Seweryn odetchnął, ale zaraz zaciął się znowu.
 — Zresztą, co nam do tego? nie nam do magnatów droga! Jam się na żebraka nie zdał.
 Basia chciała daléj mówić, ale weszła Antolka i podała jéj jakiś list brudny.
 — Przyniósł to chłopak i czeka na odpowiedź.
 Basia zbladła na widok pisma i drżącą ręką rozdarła kopertę. W miarę czytania, twarz jéj pokrywała się ciężką troską i niepokojem.
 Chwilę myślała, skończywszy czytać, wreszcie westchnęła, napisała parę słów i oddała Antolce.
 Wróciła potém do pana Seweryna, stanęła u okna i oglądając się, by ojciec nie dosłyszał, szepnęła:
 — To od wuja! zła wiadomość: żąda wypłaty procentów.
 — A masz?
 — Zkąd? Przednówek... bez nadziei na plony. Nie wiem, czém zapłacę podatki — odparła zgnębiona.
 — Więc cóż zrobisz?
 — Pojadę jutro do niego: może ubłagam.
 — Ot los! — stęknął. — Żebym ci pomódz mógł!
 — Dziękuję ci serdecznie...
 — Jakaż to summa?
 — Pięćset rubli — odparła, rachując w myśli. — Myślałam, że sprzedam trochę bydła, ale teraz nikt