Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/40

żący na dnie. Schylił się, dotknął ręką i, nic nie mówiąc, odbił od brzegu.
 Płynęli w zupełném milczeniu, i wnet cisza pustki znowu ich ogarnęła.
 Wtedy Szymon przykucnął w łodzi i szeptem spytał:
 — Ihnat, to ty strzelił?
 — Nie, panoczku! — odparł podobnież chłopak.
 — Aha! A zkądeś ty się wziął?
 — Gonił tego, co do was strzelił, ale rady nie dał. A żal! Strzelba taka dobra! Byłaby moja!
 — Zkądże wiész, że dobra?
 — A bo to był Makarewiez.
 — Który?
 — Marcin.
 — To i Hipolit Adamów był z nim?
 — Nie! Sam był! A silny, bestya! Szkoda strzelby, szkoda!
 — Jeśliś ty nie strzelał do téj ciżby, co mnie powaliła, to dobrze. Życie mi ten ktoś uratował, ale wolę nie wiedzieć kto, bo-bym musiał go oskarżyć o bezprawie! No, dziś mi się udało, alem zbity na kwaśne jabłko. Dowieziesz mnie, chłopcze, do leśniczówki? bo sam nie dam rady.
 — Dowiozę, niech się pan ułoży i spocznie. Źle było, to prawda, ale przecie lachy musiały nam ustąpić!
 Szymon na dnie czółna legł i mało co daléj pa-