Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/400

kupić nie chce. Panika zarazy! Siano nie sprzedane... i tak wszystko zawiodło.
 Opuściła głowę znękana.
 Przez okno wieczór letni rzucał im wonie i blaski, na gnieździe bocian klekotał i śpiewy rozlegały się po polach. Żadne z nich nie miało oczu i uszu, tylko zatopieni w cyfrach fatalnych dumali smutnie.
 Tego wieczora, gdy Seweryn odjechał a pan Oyrzanowski do snu się ułożył, Basia cichutko poszła do jadalni, jak duch, po pustych salach.
 Otworzyła jedną z szaf i dobyła stare rodzinne srebra, ostatki dawnéj świetności.
 Odłożyła kilka sztuk dla ojca, resztę zawiązała w papier i płótno i zaniosła do siebie.
 „Dam mu je w zastaw! — myślała — byle ojciec nie spostrzegł. Zmartwiłby się, a tu nie mam już nic więcéj.”
 Otworzyła swoje biurko, gdzie chowała najdroższe rzeczy, przejrzała raz jeszcze szufladki. Wszystko poszło: matczyne klejnoty, jéj drobiazgi, — wszystko, co miało jaką cenę.
 Został dukat jeden, obrączka, złoty medalik, pamiątki świętość.
 Basia zamknęła biurko z westchnieniem i uklękła do pacierza, zapatrzona w obrazek Częstochowski nad posłaniem.
 Księżyc wypłynął na niebo i zajrzał przez okno.
 Po twarzy zamodlonéj dziewczyny płynęły łzy