Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/415

 — Czy to prawda, że Sokołów sprzedany?
 — Niestety! — odparł Oyrzanowski — i nie mogłem słowa wyrzutu uczynić Sewerowi. Zresztą on sam cierpi nad ludzkie pojęcie. Cierpi sercem i ambicyą.
 — I nie winien w niczem — dodała Basia. — Gdyby nie to ostatnie nieszczęście, gdyby Łabędzki żył, możeby jeszcze wytrwał. To go domęczyło.
 — I co myśli czynić?
 — On, biedak, nic nie myśli. On tylko cierpi. Od czasu, gdy się na tę ostateczność zdecydował, nawet nie był w Sokołowie. Cóż on? Drzewo z ziemi wydarte — zginie!
 — Ależ to jeszcze da się powstrzymać! Niech zwróci zadatek. Kredyt znajdzie. Niech go państwo otrząsną z apatyi. To gorsze od śmierci!
 — Widziałem jego rachunki. Nieuczciwie byłoby żądać kredytu. Sokołów nie wytrzymuje ciężarów.
 — I pani na to się zgadza? — zwróciła się Nika do Basi.
 — I ja nie widzę innego uczciwego wyjścia.
 — A zatem to racya, że tylko Łabędzki kochał go i rozumiał, bo gdyby on tu był, nie dałby mu zginąć! — rzekła żywo Nika.
 Oyrzanowski głęboko westchnął, Basia pobladła.
 — Ma pani racyę — rzekła. — myśmy bezsilni!
 Nika była oburzona, ale coraz trudniéj jéj było