Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/419

 Jeden listek został na kwiecie, uśmiechnęła się i wetknęła go do żakietu.
 — I Sewer, jeśli pokochał, nie zapomni! — rzekła Basia.
 — Ha, w takim razie, niech ze swą dumą na spółkę czeka milionów, a jeśli je zdobędzie, inaczéj pomówimy niż téj zimy. Teraz — byle Sokołów został! Panno Barbaro: oto pieniądze. Niech pani dziś jeszcze go przekona, zmusi, ubłaga!
 Basia spojrzała na papiery, zamyśliła się.
 — Takie pieniądze! i dzisiaj! On się wszystkiego domyśli. Powiem chyba, że mnie je pani pożyczyła.
 — Jak pani chce, byle przyjął i byle nie był taki bezmiernie nieszczęśliwy!
 Zawróciły do domu. Pod kasztanem na ławce Sewer siedział, z psem swym nieodstępnym u nóg. Nika minęła go, mówiąc głośno:
 — Teraz uproszę pana Oyrzanowskiego o legendę starościny.
 Basia odprowadziła ją do gabinetu ojca i po chwili wróciła do Sewera.
 Ani się poruszył.
 — Głowa cię boli? — spytała, siadając obok.
 — Ciągle — mruknął.
 — Mam prośbę do ciebie. Wiesz, prosiłam Niki o pożyczkę na spłacenie żydów. Przywiozła mi dziś pieniądze. Weź je: zwróć zadatek.
 — Po co? Żeby za miesiąc to samo przechodzić?