Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/424

sku wziąć, ani kęsa chleba! Odejść, jak zbieg, a przecie on tak rzetelnie pracował! Nie godzi się zostać, a odejść tak straszno!
 Mój Boże, mój Boże! Czy go téż nikt nie pożałuje?
 W téj chwili z myśli tych budzi go ktoś:
 — Panie, proszę pana!
 Podnosi ciężką głowę: Oyrzanowski czyta, wszyscy słuchają, a nad nim stoi chłopak i mówi szeptem:
 — Proszę pana, ludzie do pana przyszli.
 — Czego chcesz? Daj mi spokój — odpowiada mrukliwie.
 — Ludzie przyszli do pana. Chcą koniecznie widzieć — głośniéj mówi chłopak.
 Obejrzała się Basia i Nika, przestał czytać Oyrzanowski.
 — Co się tam stało? — pyta Basia.
 — A to do panicza ludzie przyszli. Pełna sień!
 W téj chwili we drzwiach stanęła Antolka.
 — Nie żadne ludzie, ale szlachta z Dubinek przyszła z interesem do pana! — rzekła.
 — Czegóż chcą? Niech idą do Sokołowa, do pani Iliniczowéj.
 — Kiedy oni pana samego chcą widziéć.
 — Idź-że, Sewer! — zawołała Basia. — Zapal światło w sieni, Antolko.
 — Już-em zapaliła.
 Pan Seweryn wstał opieszale i wyszedł.
 — Czego oni chcą? — spytała Nika.