Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/428

 — Nie wolno! Szymon mówił! — zakrzyczeli wszyscy.
 Stary Adam o krok postąpił i dotknął ręką ramienia zadumanego Sokolnickiego.
 — Słyszy pan? Niech pan przeczyta. Hiob na gnoju siedział, z mocarza tak zostawszy, i cóż? hańby nie miał! I wrócił mu Bóg stada i sługi, zboża i wina, i synów i córki wychował! A pan czego się zestrachał? A Bóg-że gdzie? Czego się pan boi?
 Sokolnicki to bladł, to czerwieniał. Czuł ściskanie w gardle, bał się słowo powiedziéć, by głos go nie zdradził, bał się na nich spojrzéć.
 Wtém poczuł, że go ktoś trąca w ramię: obejrzał się. Nika z Basią stały za nim i Basia szepnęła:
 — Sewer, przecie nie możesz się wahać.
 I ujrzał oczy Niki, płonące zapałem, i rzekła mu zcicha:
 — Téj sceny zazdrościć panu będę do śmierci. Warto dla niéj żywot przecierpiéć!
 Tedy pan Seweryn ustąpił. Spojrzał po tłumie, wyprostował się, głęboko odetchnął i rzekł:
 — A no, to wasza wola. Składajcie czynsz!
 I tłum, jakby odetchnął i rzucił się do stołu, ale stary Adam ich sobą zasłaniał jeszcze i, podniósłszy rękę, krzyż w powietrzu naznaczył.
 — To niechże pana pobłogosławi Ojciec, Syn i Duch Święty, Amen! — wymówił uroczyście.
 Pan Seweryn pochylił głowę i przeżegnał się, po-