Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/434

 — Pani inną była wtedy, zimą.
 — O, najzupełniéj. Nie przeczę, ale się dziwię, że pan to chce wspominać.
 — Jam nie zapomniał ani jednego słowa, ani jednego spojrzenia pani. Duszę-bym sprzedał, żeby zostać bogatym.
 — Po co?
 — Żeby panią zdobyć! — szepnął.
 — Czy mnie pan ma za rzecz do kupienia? Porozumiejmy się, i niech się pan nie łudzi, nie zbiera i nie marzy o takim rezultacie. Zimą wtedy było mi obojętne, czy pan bogaty lub nie. Obraził mnie pan, postawiwszy kwestyę uczucia na gruncie pieniężnym. Teraz ja ją na ten grunt przenoszę — i bogatego nie przyjmę, bo do kupienia nie jestem.
 — Więc pani chciała mnie kupić! — żachnął się.
 — Wstrętny pan jest z tém obrzydliwém złotem! Chciałam serca pańskiego i wspólnéj pracy.
 — A ludzie jak-by mnie nazwali?
 — Ludzie? o co panu chodzi? Ano, to niech-że pan teraz do nich idzie po szczęście, ich zdobywa! Ale przynajmniéj proszę nie stawiać się w roli ofiary wobec mnie. Stało się, jak pan chciał, zgodnie z honorem i opinią ludzką.
 — Wolno mi przecie wyznać pani, że cierpię...
 — A mnie wolno nazwać to cierpienie po imieniu. To jest fantazya bezrozumna, dziecinna, że nie powiem gorzéj.