Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/438

 Ujrzeli wszyscy wyraźnie białą postać, która na ich widok przesunęła się powoli w krzaki.
 — Chodźmy za nią! — szepnęła Nika.
 Ruszyli naprzód w klomby bzów, gdzie zniknęła postać.
 — Kto tam? Stój! — zawołał Sewer.
 Widmo zatrzymało się pod drzewem i pokłoniło się nizko, po chłopsku. Była to stara kobieta w jasnéj sukmanie i białym na głowie zawoju.
 — Co ty tu robisz, babo? — spytał Sokolnicki.
 — Nic, tak sobie idę — odparła baba.
 — Zkąd-eś ty?
 — Z Dubinek. Pan mnie nie poznał? Wilczyca...
 — Aha! Możeś do mnie przyszła z kijem karbowanym? Boisz się o swe grosze, gdy Łabędzki umarł?
 — Nie boję się, anim po to przyszła — odparła baba, oglądając się nieufnie. — Panienki chcę prosić o maść od róży, a pana o kwit na jagody.
 — I po to w nocy się błąkasz, tak daleko?
 — Dnie teraz robocze. Mój ród cały na omelnickich łąkach pańskich; przyszłam sama.
 — Ona ma inny interes, tajemny — rzekła po francusku Basia. — Zaprowadźmy ją do domu...
 — To chodź, babo, z nami — rzekł Sewer.
 Poszli ku domowi i wprowadzili kobietę do sieni.
 Basia poszła po maść, Nika została na ganku, Seweryn oczami zagadnął babę.