Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/442

 Wyszedł przed chatę i rozejrzał się, potem ścieżką ku rzece zbiegł. U brzegu czółno stało, w niem baba.
 — Jest pan? — zagadnęła szeptem.
 — Niéma.
 — Jakto niéma? Już od godziny tu leżę! — odparł pan Seweryn z za krzaka. — Komary garniec krwi mi utoczyły. Co to będzie, babo?
 — Popłyniemy, panie.
 — Gdzie?
 — Zobaczy pan.
 — I Hipolit z nami?
 — A jakże!
 — Ano, to dajcie i mnie wiosło.
 Siedli we troje w łódź, baba u steru, i ruszyli.
 Płynęli godzinę może. Zemdlały ramiona Sokolnickiego, stracił wreszcie pojęcie, gdzie płyną w labiryncie rzecznych odnóg i zakrętów.
 — A wiecie wy, babo, że dziś kupalna noc, i chyba po skarby mnie wieziecie, albo pokażecie czary?
 — Zobaczy pan.
 — A daleko jeszcze?
 — Ot, zaraz.
 — Żeby mnie kto zabił, nie powiem, gdzie jesteśmy. Ty wiesz, Hipolicie?
 — Wedle Ułasowego zachodu.
 — Oszalała baba, toć już nie nasze! Myślałem,