Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/445

 Po chwili ranny oczy znowu zamknął, wyczerpany, i bólem skurczyła mu się twarz.
 — Didu? Co mu? — szepnął przerażony Sokolnicki.
 — Zmordował się! Wyjdźcie, panie!
 I bez ceremonii wypchnął go za drzwi.
 Sokolnicki rzucił się tedy do Wilczycy.
 — Babo, gadaj że! Co to znaczy? Zkąd on się tu wziął? Czemuście znać nie dali?
 — Ja nic nie wiem, panie. Ułas wczoraj mi go pokazał i do was posłał. Kazał milczéć.
 Dziad wrócił do izby, drzwi zamknął i rzekł:
 — Jednéj nocy ktoś do szybki zastukał. Wyszedłem przed chatę i znalazłem go bez ducha u progu. Rękę miał złamaną a głowę siekierą rozbitą.
 — Któż go przyniósł?
 — On wié, to powié.
 — A żyć będzie? Didu, co chcecie, dam wam za taką usługę!
 — To Bogu daj, bo w jego ręku życie i śmierć. Leżał bez zmysłów do wczoraj, aż się ocknął. Spytał, jaki dzień, a potém jednym jękiem począł was wołać.
 — Tyleście czasu milczeli, a myśmy go opłakiwali! A gdyby zmarł?
 — Nikt mnie o niego nie pytał, ani go szukał. Myślałem, że nie ma swoich, ni przyjaciół. A gdyby śmierć mu była pisana, zmarłby i u was!