Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/446

 — Mądrze-ście, didu, uczynili! — ozwał się Hipolit. — Zbóje go za umarłego mają, i spokojni. Teraz my ich mamy w ręku.
 — Ale któż go tu przyniósł?
 Dziad milczał.
 — Powié wam, jeśli zechce! — rzekł po chwili i począł u komina napój jakiś przelewać.
 — Puśćcież mnie do niego! Niech choć uwierzę, że żyje.
 — Idźcie. Moc mu wraca.
 Hipolit świecił drzazgą, stanęli obadwaj nad posłaniem. Szymon, już spokojniejszy, zcicha się odezwał:
 — Jutro święty Jan! Jakże tam panu?
 — Nic! Dobrze załatwione! Nie martw się — tylko żyj, żyj!...
 — Będę. I pieniądze marszałka się znajdą; ci ich nie wzięli.
 — Kto — ci?
 — Alter, Onyśko i ten Narcyz kulawy.
 — Trza ich brać! — zawołał zajadle Hipolit.
 — Bierz! Wilczyca niech chłopców da! Idź zaraz! A panu naprawdę spokojnie?
 — Naprawdę. Nic złego nie grozi.
 — O! to mi piorunem zdrowie wróci. A w Horodyszczu co słychać?
 — Zdrowi. Opłakaliśmy cię z Basią.
 Szymon się uśmiechnął radośnie.