Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/453

swéj osady. Zapewne ktoś potrzebujący przybywał po leki lub radę.
 Czółno zatrzymało się u starych wierzb i ktoś się zbliżał. Gdy wychylił się z łozy, Ułas poznał Liszkę, ale ani się poruszył, ani przestraszył. Daléj półgłosem pacierze mówił.
 Liszka go zobaczył i przystąpił. Był, jak zwykle, w łachmanach, obrośnięty, czarny, ponury.
 — Didu, daj chleba! — rzekł, siadając na ziemi.
 Did wszedł do ziemianki, wrócił, kromkę czarną mu podał, i znowu usiadł do pacierzy.
 Zbéj jadł łapczywie, wygłodzony snadź srodze, wreszcie odetchnął głęboko i rzekł:
 — Chciałby ja choć raz pod dachem zasnąć! Pójdę do ciebie, na piec.
 — Nie można! — lakonicznie rzekł dziad.
 — Aha, masz jeszcze tego lacha! Cóż, żyw będzie?
 — Będzie.
 — Ot, twardo siedzi dusza! A wiesz, tamci nie wiedzą, że on żywy!
 — Dowiedzą się!
 — Co? Wydał ich? A mnie? — więcéj z ciekawości, niż strachu, zbój spytał.
 — Ciebie może tamci zdradzą: on nie!
 — Ja tak się po nim spodziewał. Będzie milczał! To i co? Żeby wiecznie lato trwało, człek-by żył.