Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/454

Ale ot, zima przyjdzie. Czy jeszcze jedną wytrzymam, nie wiem: coraz mniéj mocy!
 Wyciągnął się na ziemi, pięściami podparł brodę i posępnie dumał.
 — Precz idź, w obce kraje, do roboty się zabierz! — rzekł dziad.
 — Wszędy mnie nuda żarła, tylko tu nie! Tutaj żre nędza i trwoga, a ot, tamto jeszcze dokuczliwsze! Zdechnę tutaj. Liszka ja, tylko nory nie mam i skóra moja droższa od lisiéj. Sto rubli! Warto zabić. Onegdaj Onyśko z Alterem o tém szeptał. Trza było znowu w haszcze iść! Chleba coraz trudniéj dostać, a zimy strach, jak wiedźmy! Ty, didu, prędko już umrzesz, nie boisz się?
 — Nie. Do znajomych péjdę. Moi już z tamtéj strony!
 — Głupiś! Zbutwieli już dawno!
 Dziad ramionami ruszył i milczał.
 Zbój na wznak się położył i w księżyc patrzał.
 — Didu, ty mnie ziela daj! Febra mnie trzęsie! — ozwał się po chwili.
 — Ziele ci nie pomoże. Chaty ci trzeba, ciepłéj strawy, kożucha i butów.
 — To już i zamęczyć mnie ma?
 — A małoś ty zamęczył!
 — Ja, ino jedną babę, swoją! Bić całe życie, to każdemu wolno, a zabić — nie!
 — A starego pana?