Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/463

dnia, albo-by znalazł robotnik przy usuwaniu gruzów. Boć pan tu kamienice zbuduje kiedyś!
 — Weź te place sobie — rzekł pan Seweryn.
 — Dziękuję panu, ale po co mi one? Albo mi ciasno w leśniczówce, albo mi potrzebne majątki!
 — Słuchaj-no, miej-że nade mną litość! Weź cokolwiek. Toć zgroza tak cię wyzyskiwać — desperacko zawołał pan Seweryn.
 — Jak mi się co zamarzy, poproszę sam!
 Panna Zagrodzka wciąż mi powtarza, iż to wstyd, że cię trzymam w fałszywéj pozycyi, że ci los zagradzam! To prawda! Dałbym ci folwark, ale... te domy weź, proszę...
 — Kiedy nie chcę! Po co mi ten kłopot?
 — Ożenisz się.
 — Gdyby mi pan i Sokołów dał, to zostanę Łabędzkim z Dubinek, synem leśnika sokołowskiego i pisarza! At, po co to próżne gadanie! Żenić się nie będę, a fałszywéj pozycyi czuć mi państwo nie dadzą. Panna Zagrodzka mnie nie zna.
 — Kto cię zgadnie! Może właśnie lepiéj cię zna od nas. Mówi, żeś skryty, że tortury z ciebie prawdy by nie dobyły. Prawda to?
 Szymon się roześmiał, skrzynkę dobywając z dołu.
 — A nieprawda, bo właśnie i tortury nie zmusiłyby mnie do kłamstwa.
 — No, to powiedz: kochasz ty kogo, czy nie?
 — Ot, czem się pan teraz zajmuje! Proszę-no