Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/465

łeb wyciągać. Dzierżawa w Głębokiem to zabawka na miodowe miesiące, a potem — nie taka praca panu się należy! Oho, jeszcze my nie jeden klejnot uratujemy! niechno ja z panną Niką pomówię. Tymczasem, chodźmy ztąd, bo mi pilno grosze rachować.
 Wydobyli się na świat Boży i ponieśli skrzynkę do bryczki. Po drodze Sokolnicki rzekł:
 — Słyszałeś, że Woyna już trzy razy był w Horodyszczu? Ten ma talent, jak nasz stary Zagraj, zawsze pod trop gonić.
 — To pan myśli, że on o pannę Barbarę się stara?
 — Przecie nie o Bahę!
 — Toć-by dla panny Barbary było uwolnienie z ciężkiéj roboty! — rzekł Szymon zamyślony.
 — Może ją namawiać będziesz? — odparł Seweryn, śmiejąc się.
 — Jakby mnie spytała, nieinaczéj bym uczynił.
 — Głupiś!
 I umilkli. Skrzynkę włożyli do bryczki i ruszyli z miasteczka.
 — W Horodyszczu porachujemy skarb — rzekł pan Seweryn.
 Miało się już pod wieczór, gdy dojechali. Na polu wśród rzadkich kop spotkali Basię wracającą, ale nie była sama. Obok niéj szedł Woyna, śmieszny w swym eleganckim wizytowym stroju i miejskim kapeluszu.
 — Jeszcze-by brakło, żeby panna Nika przyje-