Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/471

 Pan Seweryn, naturalnie, podrze to, zniszczy, ale jéj to powie, żeby uspokoić, a ją ta łaska zaboli, upokorzy: nie zechce przyjąć.
 W téj chwili Sokolnicki wpadł z powrotem, ale się bardzo śpieszył.
 — Idziemy jeszcze na spacer. Cóż? Ile tego jest?
 — Pięćdziesiąt cztery tysiące osiemset siedemdziesiąt dziewięć rubli i różnych weksli fura.
 — Daj mi ten ułamek, a bierz na długi pięćdziesiąt cztery tysiące. Weksle obejrzymy potem.
 Szymon, to czerwony, to blady, dłoń na odłożonéj paczce weksli położył i zdławionym głosem wyjąkał:
 — A to... to ja proszę pana... darować mnie.
 — Cóż to? — ciekawie spytał Sokolnicki. — Naturalnie, bierz co chcesz! Ale pokaż.
 Żadna siła nie usunęłaby dłoni Szymona.
 — Niech pan da i nie pyta. To kwity ubogich ludzi. Procentami zapłacona summa! — wyjąkał, gotów, by się nie zdradzić, siłą zatrzymać tajemnicę.
 — Szymek, ginę z ciekawości! Bierz; nie spojrzę, ale wyszpieguję, jacy to ubodzy ludzie. Oj, masz sekrety: będziesz się musiał spowiadać!
 Roześmiał się i palcem mu pogroził.
 Potem obojętnie na skarby spojrzał i wybiegł.
 Łabędzki odetchnął. Zmiął weksle i prędko je