Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/475

 Że to był zły znak na weselu, więc stara zawołała na któregoś z wnuków:
 — Oksenty, weź dobry kij a przepędź Łyska!
 Chłopak nie bardzo chętnie słuchał; pies wył daléj.
 — Anu, won! — rozległ się głos chłopca i zaraz potem tupot jego nóg z powrotem.
 — Panie Boże! — wrzasnął, wpadając do sieni. — Tam pod oknem na gruszce, coś wisi wielkiego.
 Rzuciło się kilku ciekawych, naturalnie, Hipolit z Ihnatem na czele.
 — Dajcie łuczywo! Świećcie! — wołali wszyscy
 Na gruszce sztywno, nieruchomo wisiał człowiek.
 Hipolit pierwszy dopadł i przeciął nożykiem rzemienny pasek u gałęzi. Człowiek gruchnął o ziemię; był to trup.
 — Liszka! — krzyknął Hipolit, zanim go poznał jeszcze.
 Podano łuczywo, gasnące na deszczu. Był to istotnie Liszka. Zrobił, jak był postanowił: został w swoich stronach i Wilczycy dokuczył.
 Popłoch się zrobił ogromny, muzyka grać przestała, Tekla wybuchnęła płaczem, ludzie pomimo deszczu poczęli uciekać — i znak to był okropny. Wisielec na weselu — i jaki jeszcze wisielec! — ojciec panny młodéj.
 Wilczyca, po pierwszéj chwili przerażenia, poczęła go wyklinać strasznie, ale Liszka już o nic nie