Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/59

 Teraz oburącz objął głowę i pozostał nieruchomy, wyczerpany swą egzystencyą i walką.
 O niczém nie myślał. Miał w głowie chaos cyfr, kombinacyj, terminów, spraw przeróżnych, niepowodzeń doznanych i spodziewanych, i tylko jedną żądzę, jedno pragnienie: chwili wytchnienia i spokoju.
 — Czy ja-bym mógł jeszcze kochać, marzyć! Kiedy? Niema czasu, niema miejsca!
 I cisnął zbolałą głowę z całych sił.
 Szymon znał go dobrze i wiedział, że musi go czemkolwiek wyrwać choć na chwilę z tego paroksyzmu rozpaczy. Nic mu jednak na razie nie przychodziło na myśl zajmującego, ni wesołego. Postanowił tedy zająć go swemi sprawami, o których mówić nie lubił, i których dlatego właśnie Sokolnicki był ciekawy.
 — Będę pana prosił o pozwolenie sprzedania dziesięciu sągów drew — rzekł, przerywając długie milczenie.
 — Co? Chcesz kupić drwa? Na handel? — zdziwił się Sokolnicki.
 — Nie. Proszę o kwit, który spieniężę.
 — Ach, tak. Potrzebujesz pensyi! Prawda, mnóstwo ci zalega! — westchnął dziedzic.
 — Ja nie potrzebuję, ale chcę posłać do Genewy.
 — Co? Może nareszcie upokorzyła się?
 Szymon się uśmiechnął.
 — O, nie! Tego się nie spodziewam, ale miałem