Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/61

dząc za mąż, by po tygodniu od męża uciec, czy ty, żeniąc się z postrzeloną dziewczyną, która ci już przed ślubem skakała do oczu, jak kot.
 — Miała racyę, bom ją zaczepiał i dokuczał swemi propozycyami.
 — Więc dlaczego raptem zgodziła się na te propozycje?
 — Powiedziała mi szczerze: by się raz na zawsze od innych odczepić.
 — Niby miałeś grać rolę stracha w prosie na wróble łakome! Ładna-bo dziewczyna, to muszę przyznać! Ja-bym jéj nie wypuścił w świat, na przepadłe.
 — Ona też nie przepadnie — wtrącił Szymon.
 — Ale i do ciebie nie wróci! Masz kulę u nogi, kochany kolego!
 — Niezawodnie, ale jednakże taki dziwny człek ze mnie, że nie stękam, ani utyskuję. Kilkadziesiąt rubli spróbuję posłać Natalce: może potrafi jéj dopomódz niemi, nie wspominając mego imienia. Szkoda mi biedactwa! — dodał ciszéj.
 — Tfu, do dyaska! Czasem myślę, że kpisz! Ludzie dowodzą, żeś taki chytry mydłek, a że w rzeczywistości masz całe haremy po wsiach.
 — I pan temu wierzy? — spytał Szymon.
 — Nie miałbym ci tego za złe, jak pragną ci, którzy to donoszą. Uważam cię za zupełnie swobodnego.