Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/62

 Szymon milczał, zwiesiwszy głowę. To milczenie zdało się twierdzeniem Sokolnickiemu.
 — Zazdroszczę ci! Ja nawet do tego nie mam swobodnéj myśli i ochoty! — mruknął. — Podłe życie!
 — Jeśli się tamto uważa za dobre i przyjemne. Więc znowu są donosy na mnie? — zagadnął.
 — A są — obojętnie odparł Sokolnicki. — Nie śmią ustnie. Piszą anonimy. Co oni-by dali za to, żeby nas poróżnić!
 — Niech pan zaproponuje Alterowi cenę za moją głowę. Możeby w ten sposób ułożyła się sprawa z chłopami z Omelnéj.
 — I ty-byś mnie opuścił?
 — Jeśliby się to panu opłaciło, i owszem!
 — Głupiś! Powiedz lepiéj, co się stało w Dubinkach?
 — Ano, spisałem protokół. Znowu sprawa.
 — Sto siedemdziesiąta ósma w tym roku! Wiesz ty, kto najlepszy ma dochód z Sokołowa?
 — Wiem — uśmiechnął się gorzko Szymon.
 — Tak, i nasz miasteczkowy jurysta. Chciałbym być na jego miejscu.
 — Wynalazłby pan i tam utrapienia.
 — Tobie się zdaje, że ja mam manię narzekania. Dobryś! I ty, Brutusie!
 — Są gorsze położenia.
 — Naprzykład?
 — A chociażby panny Barbary.