Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/68

Niech pan sobie to nazwisko zakarbuje, bo będzie o tém mowa!
 — Dlaczego?
 — Wspomni pan moje słowo.
 Sokolnicki brwiami ruszył, kwit napisał, pieniądze zgarnął i wziął też za czapkę.
 — Przeprowadzę cię. Wstąpimy po drodze do stajni. Zobacz konie, co się gotują na jarmark, a po drodze obejrz ciesielską robotę przy oborach.
 Gdy wychodzili, tuż u drzwi natknęli się na żyda, który musiał rozmowy ich podsłuchywać, tak miał minę zmieszaną.
 — Czegoś tu? — krzyknął Sokolnicki.
 — Przyszedłem spytać: czy jasny pan nie sprzedałby mnie tych młodych koni?
 — A cóż to? Do pachtu ich potrzebujesz? — wtrącił Szymon, przyjrzawszy się żydowi.
 — Dlaczego? Albom to ja pachciarz?
 — A pachciarz z Głębokiego i Altera szwagier. Chcecie konie tak osaczyć, jak las.
 — Jak pragnę szabasu doczekać, tak ja wcale nie z Głębokiego, ale z miasteczka. Mam młyn, deptak i końmi handluję.
 — A cóż to, moje konie na deptak! — oburzył się Sokolnicki.
 — Téj ceny, co ja panu dam, nikt nie da.
 — Tak wam się zdaje: zobaczymy! — zajadle mruknął Szymon.