Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/78

wezbrana chwilami unosiła wózek. Szymon obojętnie zbijał biczyskiem szare kity oczeretów.
 — Siano będzie za bezcen téj zimy! — rzekł.
 — Tylko u nas niema już czego karmić tém sianem! — ponuro odparł szlachcic.
 — To téż pora wielka procesu zaniechać!
 — I co? Iść za fornali do dworu, czy żebrać?
 — Służba nie hańba! A czyż przybędzie klejnotowi sławy z takich Makarewiczów, Morskich? Czy honor to te bitwy, gwałty, licytacye, kary, więzienia? Mój Boże! toć zgroza i nieszczęście!
 — Niech wszystko spada na pańską głowę! Nędzarzami nas uczynił, zbójami, aresztantami, za co? Za ten szmatek pola, za ten zakos łąki!
 — A wy-ż za co? Za kilka rubli czynszu! We dwa dni zarobilibyście sobie całoroczny spokój.
 — Nie o kilka rubli idzie, ale o krzywdę!
 — Otóż to! A pan tak samo powiada. Nędza ludzka, turbacya o to dobro liche, które każdy zostawi, może jutro. Oto dopiero mozoł nierozumny! Za com ojcom wdzięczny, to za to, że mi tego kłopotu nie zostawili po sobie.
 — Pewnie: kto urodził się w obcéj chacie, na cudzéj słomie, ten i pojąć nie potrafi, co to zagonek swój i ta izba, którą ojcowie zbudowali krwawym potem! Toć i jest, dla czego wy wróg taki zażarty!
 — To się mylicie. Nie wróg ja, ino mnie ta cudza chata nauczyła, co jest służba!