Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/81

sobą wiatrak i karczemkę, przylepioną do stromego brzegu rzeki.
 — Ot i Czarny Brzeg, i pełno furmanek. To wasi.
 — A nasi. Dziękuję wam za usługę i już zlezę, a to mnie ukamienują, gdy na waszym wózku zobaczą! — rzekł stary.
 — Do zobaczenia jutro! — uśmiechnął się Szymon.
 Wnet minął karczmę, pełną podpiłéj szlachty, i ruszył daléj, łamiąc głowę, zkąd dostać te tysiące potrzebne dla Sokolnickiego, gdy znowu napędził dwóch chłopów, idących spiesznie, odzianych kuso, z łubianą kobiałką przez plecy i z dwiema parami chodaków zapasowych u pasa.
 Spojrzeli na siebie i nagle chłopi stanęli, a radosny uśmiech rozchylił ich usta.
 — Ach, to panicz, chwała Bogu! A my tak się zlękli, myśleli, że to tamci już dopędzają.
 — Kto tamci? Arechta? — spytał Szymon.
 — A szlachta dubiniecka. Napadli nas w karczmie, gdzieśmy obiad jedli, i chcieli pieniądze odebrać.
 — Jakie pieniądze?
 — Akcyzne z Sokołowa; odnoszę do powiatu. Bóg mnie natchnął, żem chłopca z sobą wziął dla bezpieczeństwa: a toby zarznęli! My teraz od pana i krokiem nie ruszymy, bo jak tam lepiéj głowy zaleją, to ani chybi w łozach będzie kryminał.
 — No, to siadajcie. Mnie nie zaczepią!
 — Oj, jak oni tam na pana pomstują! Gorzéj niż