Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/90

 Po takich oględzinach swojego skarbu głowę nosił jeszcze wyżéj, a w oczach miał blask pewności i zadowolenia.
 W myślach swoich rozbujałych utworzył raj z ziemi, gdy błysnęły czerwone światła w mgle i konik sam stanął przed promem naprzeciw miasteczka.
 Szymon do rzeczywistości wrócił i, z ruchliwością sobie właściwą, jął natychmiast myśleć, gdzie-by znalazł tańszy nocleg i stajnię.
 I wnet strzelił mu dziwaczny projekt, aż się sam do siebie zaśmiał.
 — Coby to było, żebym się wprosił do pańskiego stryja! Tobym cudu dokazał! Dalibóg, spóbuję, cóż, przecie mnie nie obije!
 Uradowany z konceptu, jął wołać na przewoźnika i sam mu pomagał ciągnąć za linę.
 Żydek to był dobrze znajomy.
 — A gdzie pan myśli nocować? „Hotele” pełne.
 — Czemuż to?
 — Jutro pogrzeb pana z Gałęzowa. Wszystko państwo się zjechało, nawet z dalekich stron.
 — A, umarł! Jeszcze nie stary i tak nagle. Ano, to zanocuję u starego marszałka.
 — Co? — i żyd przestał linę ciągnąć.
 — U stryja mego pana. Co się tak dziwisz?
 — To czemu pan lepiéj nie zanocuje u mnie na promie albo w bożnicy? Prędzéj pana z koniem i wozem wpuszczą do bożnicy, jak tam. Pan sobie żartu-