Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/91

je, a ja naprawdę poradzę. Mam szwagra, co deptak ma. On pana przyjmie.
 — Dziękuję ci, ale wolę u pana marszałka.
 — Uj, co pana żarty się trzymają! Czy ja waryat, że mi pan to wmawia?
 — Cóż ty znasz go tak dobrze? Bywasz tam?
 — Ja? Tam nawet nie chodzą żydówki, co starzyzną handlują, tam nawet koty po myszy nie chodzą, bo myszy z głodu pozdychały!
 — No, a ja péjdę! Mam kobiałkę z jedzeniem z domu; głodu się nie boję.
 — Nu, jak komu życie niemiłe, to ja na to nie doktor! — rzekł żyd, widocznie obrażony, że z niego żartują.
 Wziął trojaka za przewóz i więcéj z Szymonem nie mówił.
 Ten wyjechał z promu wprost na brudną, błotnistą ulicę, coraz bardziéj ubawiony swoim projektem gościny u starego Harpagona, sławnego na całą okolicę ze skąpstwa, dziwactwa i nienawiści dla ludzi.
 Przed laty on był dziedzicem Sokołowa i marszałkiem. Bezżenny i ułomny, ustąpił wreszcie majątku młodszemu bratu, którego wyzyskał, skrzywdził i, co za tem idzie, znienawidził.
 Dla spłacenia go Sokołów odłużono nad możność; zamieszkał w miasteczku, w wielkim dworze, który niegdyś przodkowie wznieśli na zjazdy wyborcze i urzędowania. Do dworu należały rozległe place,