Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/94

chude ręce, do szponów podobne, i sekundę czekał, aż się starzec na niego obejrzy.
 Ale ten daléj kijem węgle zgarniał i widocznie wziął go za kogoś innego, bo po chwili ostrym głosem spytał:
 — No i cóż, wodę przyniosłeś?
 — Przyniosę, byle-bym dzbanek dostał! — odparł Szymon spokojnie.
 Stary drgnął i obejrzał się.
 — Kto to? Czego? Gdzie Narcyz? Pójdziesz precz!
 Porwał za kij i z żywością młodą ruszył na odparcie napaści.
 Szymon ani drgnął. Co prawda, dla jego olbrzymiej siły i wzrostu ten stary kaleka był śmiesznym przeciwnikiem.
 — Po co się pan alteruje? Nie jestem zbój, ani o nic nie proszę, co kosztuje pieniądze. W dalekiéj jestem drodze, i zbłądziłem. Noc taka czarna. Posiedzę tu w kącie i pójdę. Przecie w téj izbie nie ciasno.
 — Péjdziesz precz! czy mam cię drzwi wyrzucić? Co to? Karczma! Jak śmiesz tu przychodzić! Narcyz, Narcyz! — począł wołać stary w bezsilnéj złości, tupiąc nogami i wygrażając kijem.
 — Nie pójdę, bo noc czarna, błoto bezdenne, jam zmoczony do cna, i nic złego panu uczynić nie chcę. Wstąpiłem przypadkiem, a jeśli pan każe, za nocleg zapłacę.