Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/99

 Pomimo to odkroił sobie połowę zapasu i zaczął chciwie pożerać.
 Czuł się też w obowiązku uprzejmości.
 — A ty zkąd jesteś? — zagadnął.
 — Z Sokołowa. Łabędzki.
 — A tak! Z mojego majątku, który mi wydarto! Cóż tam? Ruina, słyszę?
 — Uchowaj Boże! Czasy ciężkie, interesów dużo, ale pan Seweryn majątku nie straci.
 — Chcę wierzyć, ale to trudno. Oni wszyscy muszą ginąć, bo nie umieją rachować. Długi są! A jakiż procent płaci panicz?
 — Nie więcéj ośmiu.
 — A ziemia może płacić trzy: ładny rachunek! Szaleństwo popełnia ten, kto obywatelowi pieniędzy pożycza.
 — To téż dobrodziejem byłby ten, coby pożyczył na trzy.
 — Nie dobrodziejem, ale głupcem, i takich niema!
 — Wszystko niepewne na tym świecie. Ma ziemia swoje klęski, mają kapitały niebezpieczeństwa. Niedawno w Rudni zarżnięto żyda kapitalistę.
 Szymon rzucił to od niechcenia, udając, że nie widzi wzroku sknery, który niespokojny wpił się w jego twarz. Opamiętał się jednak i rzekł obojętnie:
 — To też najszczęśliwszy taki, jak ja. Żyję z dnia