Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/117

 — Wiem, że prosić nie warto ciebie, więc chociaż przeprowadzę cię trochę!
 Radwan nic nie odparł; szerokiemi krokami minął miasteczko uśpione i głuche, wyszedł między pola.
 — Rafale, masz się mścić nad Rahozami — rzekł nieśmiało Adam — powiedz mi zaco?
 — Bo mi się tak podoba.
 — To odpowiedź niezgodna z twoją szlachetnością, a zemsta sama niezgodna z twemi zasadami. Nie czyń tego!
 — Mnie się zdaje, że ośmielasz się mi radzić i uczyć!
 — Nie, tylko cię proszę. Zostaw ich w spokoju i daruj, jeśli się czujesz obrażonym.
 — Darować, ja! Ha, ha, ha! Marzysz chyba!
 — To jej rodzina! — szepnął jeszcze ciszej Adam.
 — Jak ich nie będzie, weźmiesz ją sobie. Wyrównam ci drogę.
 — Przez jej cierpienie osiągnąć szczęście! Nie! Wolę sam zginąć.
 — To też zginiesz, to cię nie minie. Gdybyś rozum miał, poszedłbyś ze mną na kraj świata i wysłał swe marzenia do nurtów Lethe; ale ty zostaniesz, boś nie człowiek, ale atom z tłumu. Nie idź już dalej, bo i poco? Nie mamy o czem mówić więcej!
 Stali właśnie na rozdrożu, gdzie wśród dwóch brzóz płaczących stał krzyż stary.
 — Pieszo idziesz. A kolej? — zagadnął, ociągając się Adam.
 — Jak mi dokuczy iść, znajdę drogę do stacji. No, wracaj, bo mi tylko czas mitrężysz!
 — Czy się spotkamy kiedy? — rzekł Lachnicki smutno.