Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/131

 — Bert, ja pójdę z tobą! — wyrwał się nagle, z impetem.
 — Co? — spytał awanturnik.
 — Zabierz mię z sobą na wędrówkę.
 — Ha, ha, ha! Któryż to bujny projekt karjery? — zawołał któryś z kolegów.
 — Kiedym go poznał, był w terminie u zegarmistrza, potem miał pokolei gust do aptekarstwa, tajnej policji, wojska; chciał zostać pastorem, hecarzem, śpiewakiem, teraz wertuje kodeks Justynjański i Spinozę. Podobno nawet jakiś czas namiętnie lubił garbarstwo!
 — Bo mu własną skórę za mało garbowano! — zadecydował bardzo trzeźwo pijany Bert.
 — Ale mnie weźmiesz z sobą? — prosił Franz, niezbity z tropu, błagalnie, żałośnie jak pięcioletnie dziecko.
 — Wezmę dla przypomnienia garbarstwa, pędraku, i w dodatku dam dobrą radę. Dla zabicia manji włóczęgi roznoś pocztę po mieście lub chodź z katarynką. Ha, ha! zabrać ciebie, może z matką i stadem dzieciarni? Z was stu niema dwóch zdolnych na wagabunda, wy, ziemne krety, morskie cielęta, lądowe robactwo!
 — Dlaczego? — spytał obrażony głos.
 — Dlaczego, pawjanie? — Szare źrenice zamigotały zielono, pięść spadła na stół, jakby go roztrzaskać miała. — Dlatego, że każdy z was tęsknić potrafi i ma do czego wrócić. Jednegobym tylko wziął.
 — Którego?
 — Ot, tego tam.
 Wszystkie oczy poszły ciekawie za ręką Andenberga; chwila milczenia, podziwu i nagle jednogłośny szalony wybuch śmiechu rozległ się ze wszystkich