Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/133

 — Szacunku więcej i czci, panie Andenberg, dla sławy! — zawołał. — Na kolana przed mistrzem! To ani pański, ani tych panów kolega; to piramida, a my piasek pustyni!
 Śmiechy zawrzały znowu, przeplatane niechętnem warczeniem, ale Bert nie słuchał. Lekceważąco spojrzał na mówiącego; można zaręczyć, że go obdarzył w myśli eleganckiem przekleństwem, i z jedną ręką do uścisku wyciągniętą, w drugiej podnosząc szklankę zapalonego ponczu, czekał.
 Rafał podniósł się z miejsca i szedł niewzruszony, spokojny, przez tłum rozstępujących się kolegów.
 Żylasta, zimna dłoń Andenberga spoczęła w dłoni filozofa.
 Rafał wziął drugi kielich płonący; trącili się.
 — Biorę cię za słowo! — mruknął Radwan.
 Spojrzeli sobie w oczy.
 — Powiedziałem! — rzekł stanowczo Bert.
 Obadwa zgasili sinawy płomyk i wypili duszkiem rozpalony płyn.
 Andenberg cisnął kieliszek o asfalt.
 — Co nie ze stali, tak mu! — Zwrócił się do Rafała. — Masz swe przytulisko w tem przeklętem mieście?
 — Na Salzgasse dawne mieszkanie ojca. Znasz?
 — Znam. A wolnyś?
 — Jak ptak.
 — To chodźmy. Prześpię się i pogadamy. Basta! — zawołał, zeskakując ze stołu. — Bywajcie zdrowi! Jazda, Radwan!
 — A to gdzie? — zawołał Feliks. — Do Egiptu z piramidą? Ostrożnie, pochłonie was Czerwone morze w postaci profesora Jana!